اجرای طرح جامع شناسایی هنرمندان و صنعتگران در حوزه ی هنرهای سنتی و صنایع دستی ، که از پارسال آغاز شده است ، از ابعاد مختلف اهمیت دارد. نخست اینکه هنرها و صنایع سنتی و دستی، نقطه ی اتصال زندگی صنعتی با هویت تاریخی یک ملت است و به همین علت ، صنایع و هنرهای دستی کشورها از جاذبه های گردشگری آن ها به شمار می آیند و مورد استقبال گسترده داخلی و خارجی قرار می گیرند.
نکته دیگر، مزیت های منحصر به فرد هنرهای سنتی و صنایع دستی در اقتصاد مدرن و توریسم محور است.
اشتغالزایی زیاد و هزینه اندک برای ایجاد اشتغال در این بخش، ارزش افزوده زیاد، و سازگاری با محیط زیست و اشتغال پاک در مناطق روستایی از جمله ویژگی های انحصاری است که با توجه به پیشینه، تنوع و گستردگی کمی و کیفی هنرهای سنتی و صنایع دستی در ایران، ضرورت توجه ویژه به این بخش را فرا روی دولتمردان و مدیران سازمان گردشگری و صنایع دستی قرار می دهد.
در این میان کاهش رتبه صنایع دستی در سبد صادرات غیرنفتی از رتبه سوم به رتبه پنجم و سهم حدود 3 درصدی صنایع دستی از مجموع 20 میلیارد دلار صادرات غیر نفتی در سال 1385 حاکیست که در سال های اخیر، ملاحظات توسعه متوازن در بخش صنایع دستی تحت شعاع توسعه صنعتی قرار گرفته و با مشکلات فراوانی مواجه شده است.
چنانکه بسیاری از صنایع دستی و هنرهای سنتی در معرض نابودی و فراموشی قرار گرفته و بی کاری فزاینده در مناطق روستایی و عشایری را موجب شده است.
نکته سوم ، گره خوردن هنرها و صنایع سنتی و دستی با صنعت توریسم و تاثیر متقابل این دو بخش در توسعه ی یکدیگر است.
از این رو اراده ای که برای توسعه صنعت توریسم در کشور شکل گرفته است و هدفگذاری جذب 20 میلیون گردشگر در چشم انداز سال 1404 از جمله فرصت های مناسب برای احیای هنرها و صنایع سنتی و دستی است که خوشبختانه مورد توجه نهادهای مربوطه قرار گرفته است و انتظار می رود با پیگیری مصوبات قانونی ، زمینه رونق اقتصاد ناشی از اینگونه هنرها و صنایع فراهم شود.